در این مقاله آمده است: هند همچنان قانون دوران استعمار خود مبنی بر مجازات همجنسگرایان را دنبال کرده و آن را غیر قانونی و خلاف قانون طبیعت می داند ولی در کشورهای بسیاری کاهنان هندو در حال برگزاری مراسمات ازدواج همجنسگرایان هستند. راما آچاری، رییس شورای کاهنان هندو در استرالیا به تازگی در وبلاگی از اتحادیه های همجنسگرا حمایت کرده است. وی تا کنون سه مراسم ازدواج برای سه زوج همجنسگرا برگزار کرده و این قسم مراسمات را به عنوان یک رابطه و نه مراسم ازدواج تعریف کرد. به گفته ی او وقتی دو نفر در رابطه ی جنسی به توافق برسند دیگر چه مشکلی برای ممانعت از ازدواج آنها با هم وجود خواهد داشت؟ وقتی هیچ قربانی وجود ندارد پس جرمی رخ نداده است. افراد باید آزاد و خودکفا باشند و هر گونه مخالفت با آنها گناه محسوب میشود.
از این نمونه ازدواجها تاکنون در آفریقای جنوبی، انگلیس، آمریکا و کانادا رخ داده است. در همین ماه گذشته در شهر لستر انگلیس، چاندا ویاس نخستین مراسم عروسی همجنسگراها بین دو خانم را برگزار کرد. خانم کالاویتی سیتی ۴۸ ساله، همسر یهودی اش میریام جفرسون را حدود ۲۰ سال پیش در یک دوره ی آموزشی در آمریکا ملاقات کرد و مراسمشان را به سنت هندوییسم برگزار کردند.
دکتر آرویند شرما، استاد مقایسه ی ادیان گوناگون در دانشگاه مک گیل کانادا گفت: دین هندوییسم بر خلاف ادیان ابراهیمی، شدت نفرت زیادی نسبت به همجنسگرایان ندارد. ما باید بین نگرشهای مذهبی و فرهنگی هندوییسم تمایز قائل شویم زیرا هندوییسم به عنوان مذهب قابل درک تر است تا یک فرهنگ. جدا از ضرورت بشر دوستانه ی برابری رفتار با همه، بنیاد هندو آمریکایی معتقد است این امر و آموزه های بنیادی و تاریخی هندو اجازه ی پذیرفتن آشکار برابری ازدواج همجنسگرایان را به هندوها می دهد.
شورای هندو انگلیسی هم از سال ۲۰۰۹ به بعد که قانون ازدواج همجنسگرایان را به رسمیت شناخت از ازدواج دو هم جنس حمایت می کند. به گفته ی آنیل بانوت، از پایه گذاران این شورا، هندوییسم در مورد همجنسگرایان تبعیض قائل نیست اما ازدواج همجنسگراها چیزی نیست که در متون مقدس هندو ذکر شده باشد. بلکه همیشه ازدواج زن با مرد بیان شده است. با این حال زوجهای همجنسگرا میتوانند به دنبال نعمتهای معنوی در این ازدواج باشند، چیزی که هندوییسم نمی تواند آن را انکار کند.
دووات پاتانیک اسطوره شناس هندی، گفت: همیشه در متون هندو، اشاره به ازدواج هم جنس شده است. به نقل از آچاری، بنا بر برخی دلایل نجومی، ما دختران جوان را به عقد درختان موز و یا مردان جوان را به عقد گلدانهای آب در می آوریم (در اصطلاح به این ازدواج کالاشاس می گویند.) که این مراسمات به طور کاملا جدی و به عنوان یک ازدواج رسمی و معتبر انجام می گیرد. ما همچنین مراسم ازدواج برای سنگ و گیاه (گیاه تولسی) برگزار میکنیم، حال با توجه به این موارد، ما چگونه میتوانیم به ازدواج دو نفر که عاشق هم هستند و تمایل به دادن تعهد رسمی به یکدیگر برای تشکیل زندگی مشترک دارند، اعتراض کنیم؟
چرا نگرش هندو و مسلمان به حقوق شخصی قابل مقایسه نیست؟
روزنامه ی تایمز آف ایندیا در مقاله ای نوشت: دلیل قابل مقایسه نبودن این دو این است که یکی از آنها بر اصول سنت و اجتماع و دیگری بر اساس متون مقدسشان است، آیا نمی توان هر دو گروه را به سمت یک نقطه و کد حقوقی یکسان آورد؟ پاسخ مشترک به مقررات ناعادلانه ی حقوق شخصی مسلمانان در هند این است: قانون هندو بیشتر تبعیض آمیز است، پس چرا مسلمانان را هدف قرار می دهند؟ تلاش برای تحمیل برابری میان انجام اعمال دینی و شیوه های آن، بین این دو گروه بی معنی می باشد.
نسخه های اسلام و کدهای اخلاقی هندو مربوط به دیدگاه های غیرقابل انعطاف جهان است. حقوق شخصی مسلمانان یا شریعت، ازاحکام مذهبی اسلام، قرآن و احادیث گرفته شده است. هر دو قران و شریعت، اطاعت بی قید و شرط از وجود الهی و دستورات او در قران را شرط لازم برای هر مسلمان واقعی می دانند. در حالیکه هندوها نه یک متن واحد و مقدس دارند و نه شخصی مانند پاپ که دستورات واحدی را برای افراد ابلاغ کند. نه کتاب ودا و نه دارماشاسترا و نه حتی دو کتاب حماسی مقدس رامایانا و ماهاباراتا سلوک قانونی یکسان و ثابت را دنبال می کنند. زندگی روزمره باید توسط کدهای خاص برای شرایط مختلفی از زندگی، نقش ها و روابط سپری شود.
همه ی هندوها به جای دنبال کردن متونی ثابت در دفاع از اعمالی که انجام می دهند، حرفی مشترک میزنند که: این روشی است که ما از اجتماع و پدران خود دیده و دنبال میکنیم و این در حالی است که هر جامعه یا قشری آزادانه و بدون رجوع به فردی عالم تر در دینشان کارهای خود را بیان و دنبال میکنند.
معیارهای اصلاحات اجتماعی در بین هندوها با سهولتی نسبی انجام میشود زیرا هیچ قدرت مرکزی ای حق تایید و یا جلوگیری از آن را ندارد. این سنت خودگردانی و سازگاری همان چیزی است که باعث وجود تفاوتها و آداب فرهنگی گوناگون و وسیعی در کل شبه قاره شده است که البته در بسیاری از موارد این سنت، جامعه مسلمانان هند را نیز شامل می شود.
متأسفانه، در دهه های اخیر، اسلام گرایان، مسلمانان را مجبور به ایجاد دیوارهایی برای جدایی از گروه های دیگر کردند و میتوان گفت که آغازگر این نگرش جواهر لعل نهرو بود که به سیاستمداران مسلمان هند اطمینان داد که پیروی از شریعت و قران هر چند ناعادلانه ولی از قانون اساسی کشور نیز والاتر است. اگر چه اصلاحات زیادی در دوران حکومت کنگره در دین هندو رخ داد با این حال دولت نهرو به خود زحمت یکسان سازی تنوعات زیاد در این دین را نداد. در حالی که این دولتها حداقل دیدی روشن به این موضوع داشتند ولی دولت کنونی مودی حتی نگاهی روشن به قوانین هم ندارد و تنها مطلبی که دنبال میکنند محروم کردن قوانین فردی مسلمانان و تبیین قانونی یکسان برای تمام ادیان و جوامع کشور است.
اگر هندوها انتظار وادار نمودنشان توسط دولت برای انجام اعمال دینی شان را ندارند، پس چطور مسلمانان باید به دنبال اجرای شریعت در دادگاههای دولتی که سنخیتی با دین آنها ندارند باشند؟ مسلمانانی که از قوانین اسلامی خود راضی هستند، حتی بعد از به تصویب رسیدن یک قانون مدنی یکسان نیز می توانند به شیوه های موجود خود ادامه دهند، زیرا اعمال این امر فقط مربوط به کسانی است که از اقدامات قانونی جامعه خود ناراضی هستند. اما متعصبان یکسان سازی قوانین مدنی بهتر است بدانند که این یکسان سازی اختیار به دور انداختن قوانین مدنی هندوئیسم و تمامی قوانین که برچسب هندوییت را بر خود دارند را دارا می باشد. با این یکسان سازی، دیگر هیچ گروهی از ادیان موجود در هند نمی توانند با مراجعه به دادگاه ها برای حل اختلافات خانوادگی به دنبال قضاوتهای مذهبی دین خود باشند و کسانی که می خواهند همچنان پیرو آداب و رسوم دین خود باشند باید به نزد پیشوایان دینشان جهت رفع اختلافاتشان باشند زیرا دادگاه حکومتی این مسائل را فقط از طریق قوانین تصویب شده در مجلس در راستای یکسان بودن تمام ادیان برای ازدواج و طلاق در هند، وراثت و حضانت اجرا خواهد کرد.
روزنامه ی تایز آف ایندیا
سال ۱۳۹۶
نظر شما